Om half negen rij ik de auto uit de garage. Vandaag gaan we op pad naar Reiteralm. Een skigebied naast Schladming. Nadat we alle spullen ingeladen hebben rijden we richting Radstadt, hier draaien we de Forstauer straße op. De eerste stop maken we bij in Forstau, het skigebied Fageralm. Een klein gemutlich gebied. Je moet er geen week zitten, maar zo een dag(deel) is voor ons prima. In vergelijking met Flachau zijn de skiliften 20 jaar terug in de tijd. De eerste lift is er een waar de liftstoel met een noodgang aan komt en je knieholtes torpedeert. De eerste meters zit je vervolgens in een schommelstoel waarna de in een oase van rust terecht komt. De pistes zijn er zo vroeg in de ochtend onwijs stil.
We vermaken ons er prima en om half elf doen we een bakkie bij Trinkeralm. De serveerster is een vliegende gastvrouw. Ze doet zo druk of het hele terras vol zit, in werkelijkheid zijn er denk ik 6 tafels bezet. Frank zegt nog dat hij slagroom op zijn choko wil, met een vriendelijke blik zegt ze ‘aber natürlich’. Zo van, dat is vanzelfsprekend. 😀
Om iets over half twaalf stappen we de auto weer in er rijden naar Reiteralm. Hier is het wat moderner. Een grote parkeerplaats en via de Silverjet gaan we het skigebied in. We lunchen bij Gasselhöhe-Hütte. Simone en Daan nemen een Bauerntoast. Die ziet er even lekker uit zeg! Afrekenen kan je hier tegenwoordig ook steeds vaker met plastic doen. Dit werkt nog niet even vlekkeloos overal. Zo ook hier, denk dat ze zeker vijf minuten bezig zijn geweest eer het apparaat stond ingesteld en er betaald kon worden. We skien weer vrolijk verder. Het is vandaag dik boven nul en de lagere pistes worden zwaar om te skien. Om iets over twee houden we het hier voor gezien en besluiten naar de Dachsteiner Gletsjer te gaan. Dit is zo’n half uur rijden.
Via de Dachstein straße rijden we naar het dalstation van de Dachstein Gletsjerbahn. Het is iets voor drieën als we staan te wachten bij de gondel. Dan komt de gondelbestuurder aanlopen en vraagt of we op het dak van de gondel willen staan tijdens de rit omhoog. Daar hoeven we niet over na te denken! Hoewel Daan niet staat te popelen gaat hij toch mee. Het uitzicht is waanzinnig! Wat een belevenis is dit zeg. Het lijkt wel of je boven de wereld hangt. Bijna boven aangekomen kijk je over alle bergtoppen heen.
Om drie uur Staan we op de piste van de Dachstein Gletsjer! Er groeit geen boompje. Je hebt er drie sleepliften en een stoeltjeslift. We hebben een soort van geluk. Precies nadat we de Mittersteiner abfahrt op zijn gegaan wordt deze gesloten. Frank vindt het er geweldig. Hij maakt foto’s en verzamelt wat stenen die hij gaat gebruiken tijdens zijn aardrijkskunde lessen. We pakken bijna alle pistes die er zijn en gaan dan richting het bergstation van de gondel.
Het is hier een mengelmoes aan mensen. Mensen komen skien, wandelen, bergbeklimmen, gewoon kijken en de ander komt foto’s maken.
Het laatste stuk naar het bergstation kan je op een lopende band doen. Boven aangekomen ziet Daan dat er een hangbrug is die vrij boven de bergen hangt. Hij loopt erop maar vindt het niks. Als je naar beneden kijkt, kijk je zo de afgrond in. Dat is niet Daan zijn ding. Aan het eind van de loopbrug is de ‘Treppe ins Nichts‘. 14 smalle treden leiden naar een glazen platform op een duizelingwekkende hoogte. Je staat dan direct in de rotswand 400 meter boven de voet van de muur.
Simone en ik doen het, we lopen het trappetje af en staan op het glazen plateau-tje. Andere toeristen maken een kiekje van ons en wij maken vervolgens weer een foto van hun.
Na dit avontuur gaan we wat drinken in het Dachstein Gletscherrestaurant. De zon gaat al bijna onder. Dit geeft mooie plaatjes.
Om half zes zijn we weer terug in Flachau. We rijden gelijk door naar restaurant Schützenhof om een tafel te bespreken. Wanneer we naar buiten komen zit Daan achter het stuur van de auto. Als we wegrijden bij het restaurant krijgt Daan de schrik van zijn leven. Zijn jaszak staat open en hij is zijn knip kwijt. We kijken op de parkeerplaats en rijden ook terug naar de parkeerplaats van de spacejet-1. Nergens te zien. Niks aan te doen nu, Daan blokkeert zijn bankpas via de app en we rijden terug naar Moabauer. Als de auto in de garage staat en we hem leeg ruimen kijkt Daan op de voorstoel. Ja hoor…. daar ligt zijn knippie, tussen de stoel en het midden console. Hij slaakt een zucht van verlichting.
We gaan ons opfrissen waarna het 20 minuten lopen is naar het restaurant. Simone heeft een Rinderfilet wij drieën een Grillteller. Het is ruim voldoende (veel) en het smaakt weer voortreffelijk. Onder het genot van een wijntje, Frank een biertje en Daan Eistea is het goed vertoeven.
Wat een waanzinnig gave dag is dit geweest!
